Zaterdag 4th of July

Plan B gaat volgens planning van start: 7 uur rijden we weg richting Port Angeles, zo'n 70 mijl rijden. Onderweg zien we nog twee white tail deers voor ons de weg oversteken, maar nu is de afstand zeker zo'n 200 m dus is er geen vuiltje aan de lucht. Bij een mooi bergmeer maken we een koffiestop. Kraakhelder water is het. De route van vandaag is sowieso een stuk mooier dan de westkant van Olympic NP. Even over 9 zijn we bij Port Angeles. Bij elk bord wat lijkt op een RV-campground vragen we of er nog plek is. Bij de 3e (een KOA) lijkt het dat er nog 1 plekje is, maar een andere baliemedewerker geeft door dat de mensen zojuist besloten hadden nog een nachtje te blijven. Pech dus. Bij de 5e stop is het raak. Weliswaar een klein plekje voor $44, maar dit voorkomt verder zoeken (maar wel wifi). We zitten nu in Sequim, zo'n 13 mijl ten oosten van Port Angeles. Eerst maar een bakkie doen, de email bekijken en een lunch. Dan rijden we terug naar Port Angeles om daar de Hurricane Ridge op te gaan. Een berg van zo'n 1500 m hoog waarvan je enerzijds een uitzicht hebt op de bergen en gletsjers van de Olympic Mountains, anderzijds met uitzicht op de San Juan baai en Vancouver Island (Canada).

Tot onze verrassing is het boven op de berg warmer dan beneden. Het uitzicht boven valt tegen, het is namelijk niet helder. Nu dachten wij dat dit door de warmte kwam, maar er blijkt al een maand een bosbrand te zijn, ergens diep in het park waarvan nu de smog onze kant op komt.

We drinken eerst wat bij de camper, omdat Hetty moet wennen aan het hoogteverschil. Door de open deur zien we een white tail deer op 10 m afstand rondscharrelen. Even later zien we een kalfje (geen idee of dat bij een hert ook zo heet, in ieder geval een klein hertje) bij de moeder verschijnen. Het kalf die kennelijk ook dorst en gaat bij de moeder drinken. Een schattig gezicht. We maken hierna een kleine wandeling. We passeren een houten kot op palen. Hetty is scherp vandaag ziet onder het houten huisje twee deers (mannetje en vrouwtje) liggen. Zeker ook last van de warmte en een beschut plekje opgezocht.

Om vijf uur zijn we weer beneden in Port Angeles, waar om 6 uur de parade begint ivm 4^th July viering. Dat willen we wel meemaken. We installeren ons voor het fraai versierde Court House. Klokslag zes uur komen er 5 vliegtuigjes met rook over ons heen vliegen en begint de parade met het volkslied. Een uur lang trekt er een bonte stoet van versierde voertuigen, verenigingen, brandweer en doedelzakband voorbij. Leuk om eens mee te maken.

Hierna met een kleine omweg door Sequim terug naar de camping. Het stadje ligt prachtig tussen de bergen en de baai. Fraaie huizen en goed verzorgd. Dat hebben we nog niet zo vaak gezien.

We eten pas om half tien. Rond half elf knalt er vuurwerk. Tevreden kijken we terug op deze 4^th of July.

Vrijdag 3 juli Olympic NP

Vandaag doen we het rustig aan. We hebben de avond ervoor al zitten bedenken hoe we de komende dagen gaan invullen. Zoals we het gisteren gedaan hebben met het vinden van een campground, zo moeten we het zaterdag in ieder geval niet doen. Het is dan namelijk de 4^th of July, DE feestdag voor de Amerikanen en dan trekken ze er massaal op uit. Dat is voor ons geen verrassing maar omdat deze week het reisschema nog veel vrijheid bood, hebben we bewust niets gereserveerd. Zelf hebben we hier geen bereik en een internetplek is er evenmin. We vragen deze ochtend in de winkel of ze ons behulpzaam kunnen zijn. Dat is geen probleem. De smartphone van de jongen die ons helpt heeft wel bereik en hij wil wel enkele telefoonnummers van campings op BainBridge Island (met de ferry ben je dan zo in downtown Seatlle) selecteren. Ondertussen gaan wij een wandeling maken in Hoh Rain Forest. Hier valt gemiddeld 4 meter regen per jaar maar dit voorjaar is het uitzonderlijk droog, zelfs een historisch laagterecord. In mei en juni is in totaal slechts 1,8 inch gevallen terwijl het gemiddelde 10,7 inch is. Dit heeft tot gevolg dat alle mossen verdroogd zijn. En dat is nu juist het bijzondere aan dit noordelijkst gelegen regenwoud. De lange slierten mos om de bomen hangen er mistroostig bij. Met een temperatuur van tegen de 30 C is het ook geen regenwoud gevoel wat op ons overkomen. De grote naaldbomen kunnen wel zo'n 80 m hoog worden en honderden jaren oud. We rijden de 12 mijl terug naar de camping waar we de lunch (overschot van de tonijnsalade van woensdag) doen. De campingjongen heeft zijn huiswerk goed gedaan , maar de lijst van telefoonnummers leidde niet tot een reservering. Dus wordt plan B bedacht voor morgenochtend: we rijden om 7 uur weg en zijn dan tegen 9 uur in Port Angeles waar diverse campgrounds zijn. Hier gaan we eerst kijken voor een plekje voor die nacht alvorens we verder de toerist uit gaan hangen. Mocht dat nou niet lukken dat rijden we alvast richting BainBridge Island. Plan C is om gewoon op de parking van een Walmart te overnachten, dat is nml geoorloofd.

Enfin.. dat zien we morgen wel. Vanmiddag gaan we terug naar de kust. Even de weg uitrijden, dan rechts, na 12 mijl links en dan rechtdoor rijden. Kind kan de was doen, alleen ben je dan wel 33 mijl verder. We vinden nog net een plekje voor de RV en installeren ons op strand tegen een boomstam. Die liggen er hier genoeg. Er staat een stevige branding maar niemand waagt zich in zee. Twee redenen: het water is erg koud en de in de branding rollende stenen wil je niet tegen je aan hebben. Drijvende boomstammen waarvoor wel gewaarschuwd wordt, zien we niet.

Hetty vermaakt zich door lekker languit te liggen. Kees experimenteert wat met z'n fototoestel, maakt een paar sudoku en gaat lekker langs het strand lopen. Hij heeft alleen de schok- en waterbestendige compactcamera van Hetty nu bij zich om niet het risico te nemen dat de Nikon nat wordt. Dat was maar goed ook want bij het balanceren op een rots verliest hij zijn evenwicht en met in de rechterhand de camera, vangt hij met zijn linkerhand de aankomende valpartij op. Dat lukt op zich prima, zij het dat de linkerschouder toch wat protesteert door de kracht die zich via de arm hierop uitoefent. Dat lijkt op een oude blessure en zal ongetwijfeld leiden tot een afspraak bij de fysiotherapeut. Dit ongemak wordt goedgemaakt doordat Kees op de terugweg een grote vogel boven in een dode boom ziet zitten, turend over de zee. Een Amerikaans stel staat door een verrekijker te turen en Kees neemt de gelegenheid waar om hiervan gebruik te maken. Wat hij al vermoedde werd bewaarheid: een eagle. Met volle zoom van de compactcamera weet hij het bewijs vast te leggen. Na ruim 3 uur op het strand vertoefd te hebben rijden we terug naar de campground waar het laatste stukje vlees uit de diepvries zijn weg vindt naar de bbq. Geen dag met wouw.. hoogtepunten maar wel een fijne relax dag. We zijn nu bijna 5 weken onderweg en dan ben je ook al aardig verzadigd aan het raken. Zo'n bos- en stranddag is dan best wel lekker.

Donderdag 2 juli: naar Olympic NP

We komen voor ons doen redelijk laat ons bed uit: half negen. Op ons gemak gedoucht en waardoor we pas om tien uur van de camping rijden. Daarom laten we de het oude fort voor wat het is en gaan de Highway 101 noordwaarts. Deze weg slingert zich in het begin langs de kust en later meer door de bossen. Doordat we regelmatig door een plaatsje rijden is de gemiddelde snelheid zo'n 40 mijl per uur. Rond het middaguur moet de tank weer gevuld worden en ook de propaan tank gaat richting “empty”, dus ook bijvullen maar. Dit houdt allemaal op waardoor we ons eigenlijk vergist hebben in de rijtijd om ons doel te halen. We hebben een camping op het oog direct aan de kust, Kalaloch geheten. Bespreken kan je hier niet, dus geldt het first come – first serve principe. Maar dan moet je niet aan het einde van de middag aan komen zetten. Enfin, we zien wel. Na de tankbeurt rijden we grotendeels door het bos. Er is weinig verkeer dus gaat de teller naar 55 – 60 mph. Op eens ziet Kees links van hem op enkele meters afstand een volwassen vrouwtjes elk uit het bos komen lopen, zo de weg op. Kees gaat vol in de remmen en het hert zet het op een lopen naar de rechterkant. We schrikken ons rot zo'n groot hert vlak voor je auto. We missen het dier op een haartje. Het enige wat de elk achterlaat is wat modder op de voorruit die van haar poten afkwam. Oefff... dat had ook anders kunnen aflopen.

Tegen vieren komen we bij 1e kustcamping. VOL! De 2e geeft het zelfde resultaat. Dat is de eerste keer in de 4,5 week die we onderweg zijn, dat het niet meezit. Nu liggen de campings hier niet voor het opscheppen dus besluiten we maar om gewoon door te blijven rijden naar het noorden. Een 20 mijl verderop zien we bij de afslag naar Hoh Rain Forest een campingbordje staan dat er 18 mijl verderop een campground is van het National Park. Maar of daar nog plek is ….?

Na 4 mijl komen we langs een klein kot dat een cafe/winkel is maar ook een kleine campground die nagenoeg leeg is. Wij besluiten om maar niet verder te rijden en hier ons bivak op te slaan. Tot onze verrassing hebben we voor $25 ook nog electriciteit en water. Ondertussen is het 5 uur geworden en blijken we 200 mijl afgelegd te hebben. Eerst maar even uitrusten en een hapje doen (pasta met zalm). Als we om 7 uur klaar zijn, bedenken we dat het misschien wel leuk is terug te rijden naar de kust om nog even een lekker een wandelingetje te doen. Dat kost een half uur maar is de moeite waard. Bij Ruby's Beach parkeren we de RV en lopen hier het strand op. Een mooi stukje kust met diverse rotsen in het water. Het strand ligt bezaaid met boomstammen die ooit hier op de groene kust stonden. Het is toevallig laag water en dat betekent dat je tussen de rotsen zeeanemonen en zeesterren aan kan treffen. Zo mooi als we dat op de plaatjes tijdens de voorbereiding hebben gezien, zien we nu niet. Wat groene anemonen en welgeteld 2 zeesterren. Maar al met al is het lekker om met voeten door het koude water te slenteren. We wachten de ondergaande zon niet af, want Kees heeft geen zin om door een donker bos terug te rijden. Zo is deze dag toch nog goed afgesloten.