Vrijdag 5 juni White Pocket Tour

We moeten Zion NP helaas alweer verlaten. Route 9 behoort tot 1 van de mooiste scenic routes, dus het is nog volop genieten. Zonnetje erbij, mooie luchten en prachtig licht op de bergen. Hier komt de tunnelpas van pas want deze tunnel kan je met je RV alleen maar door als je in het midden rijdt. Dus wordt de weg voor je vrij gemaakt en kan je zonder tegenliggers er door heen. Aan de andere kant zetten we de RV aan de kant voor een koffiestop.

Daarna moeten we toch wel vaart maken want om 13:00 u moeten we ons melden voor een foto-tour naar White Pocket. In Kanab doen we nog snel een boodschappenstop en dan nog een uurtje rijden om ergens in de middle-of-nowhere te stoppen bij Paria Outpost. We maken ons een beetje zorgen over het weer. De zon heeft namelijk plaatsgemaakt voor wolken en onweersbuien. Als wij om 12:30 het erf opdraaien barst de bui los.

De uitbaters Steve en Susan stellen ons gerust: het kan een paar mijl verder op mooi weer zijn. We besluiten om maar toch te gaan, maar hopen dat het weer de 175 dollar p.p. niet verziekt. Onze chauffeur en gids is de gepensioneerde cowboy-duiker-fotograaf Micheal. Twee vriendinnen uit Arizona maken het gezelschap compleet. Hemelsbreed is de White Pocket maar 12 mile van de ranch vandaan, maar aangezien er een canyon tussen zit moeten we een tour maken van 2 uur. Niet over asfalt maar eerst 1 uur over een unpaved road (die wel onderhouden wordt) en dan nog door een zandspoor. Nog maar net op de trail zien we al een auto gestrand. De regen heeft z'n werk gedaan en een snelstromend beekje loopt dwars over de weg (flash flood). Alleen met een terrein auto kom je er door heen. Voor onze auto een makkie. Terwijl we naast ons het water hard zien stromen schijnt de zon alweer volop. Het weer kan inderdaad hier ook snel veranderen. Halverwege het zandpad stoppen we om foto's te maken van de vele bloeiende cactussen. Het is een relatief nat voorjaar geweest waardoor er nu veel bloeiende planten te zien zijn in de dessert.

Om 3 uur zijn we waar we voor kwamen: de White Pocket. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi dat de foto's maar het verhaal moeten vertellen.

3 uur zijn we actief met de camera in dit compacte gebied (geschat op 1 km2). De luchten veranderen continue door de onweersbuien die om ons heen gaan. Zelf houden we het droog. Het lukt helaas niet om de bliksem op de foto te krijgen, maar een kleine slang laat zich wel fotograferen. Wat is dit onwijs mooi. Vanwege de buien wilde Michael niet te laat terug en voor het donker thuis zijn. Normaal gesproken zouden we de sunset ter plekke meemaken maar wetende dat onze dirt road ligt waar we ook de onweersbuien steeds zien, wil hij het risico niet nemen om in het donker te rijden. Het zandpad uit ging goed, maar het leek wel of we nu veel harder door elkaar geschud werden dan op de heenweg. De gravelweg was in het begin nog goed berijdbaar, maar de laatste paar mijl werd de weg steeds slechter. Het water had veel de weggespoeld en door het vakmanschap van onze chauffeur lukte het om alle obstakels te nemen(rotsblokken, takken en veel kuilen ). Totdat we bijna bij de hoofdweg waren. Het water had over de volle breedte van de weg een geul geslagen van zeker 30 cm diep en een meter breed. Moeten we dan toch terug en omrijden (150 mile !!) of gaan lopen?

Alle passagiers stappen uit (om in ieder geval foto's te nemen) en Micheal schat z'n kansen in en weet de wagen er doorheen te trekken. Ongelooflijk wat water in een enkel uurtje met een weg kan doen.

Thuis gekomen hoorden we dat men ongerust was geweest of de terreinwagen het wel zou redden. Omdat we vroeger terug waren kregen we nog $25 p.p. terug. Met wat we die middag en avond allemaal beleefd hadden waren we eerder zelf bereid geweest het dubbele bij te leggen.

We hoefden na afloop niet op zoek naar een camping want we konden gewoon op het erf blijven overnachten. Wel zo makkelijk.

.

Donderdag 4 juni Zion NP

Als Kees s,morgens de deur open doet, kijkt hij 2 herten in de ogen. Good morning, deers! Het zonnetje laat de rode met witte bergen mooi kleuren. Op het programma staat de Angels Landing Trail. Hetty weet nu al dat ze de top nooit gaat halen maar ziet wel hoe ver ze komt. Maar eerst even langs het visitor center voor de weersverwachting. Dat was maar goed ook, niet vanwege het weer (dat was prima, zo'n 31 C) maar de Angels Landing Trail was tot circa 13:00 u gesloten. Waarom? Het was vuilophaaldag! Bovenop staan 2 toiletten en afvalbakken en deze morgen werd met behulp van een helikopter de“human waste” opgehaald. Dan besluiten we de lower, middle en upper Emerald Pool trail te lopen. Deze wandeling staat aangegeven als gemakkelijk (1e deel) tot matig (2e deel). Een schitterende wandeling vooral het deel bij de lower pool. Dat kwam omdat er nog water over de rotswand liep wat als een gordijn neer komt in de pool. Het pad naar de upper pool is wat avontuurlijker en voor Hetty's net te doen. Op de terugweg nemen we een ander pad waar we mooie bloeiende cactussen tegen komen. Kees kon z'n macro lens goed uitproberen. Twee uur later zijn we terug bij de bushalte. Het park is namelijk autovrij en met pendelbussen wordt je vervoerd. Een half uurtje later zijn we weer bij de camper. Kees besluit om die middag toch nog de Angels Landing te doen. Hetty blijft lekker op de campground. Voor de totale wandeling staat zo'n 4 uur. Het 1e uur is flink stijgen maar wel over een aangelegd pad. Op het eind een zig-zag parcours, wat op foto's er indrukwekkend uitziet. Maar het stuk daarvoor voelde zwaarder aan. Boven gekomen moet het mooiste en spannendste deel nog komen. Voor mensen met angst voor diepten en een slechte conditie niet te doen.

Een uurtje klauteren over rotsblokken, soms vasthoudend aan een ketting en soms direct aan weerszijden een diepe afgrond. De foto's spreken voor zich. Maar de inspanning wordt beloond: een weergaloos uitzicht over de vallei. De terugweg is even spannend, soms zelfs lastiger. Maar ook dat ging goed. Nu nog een kwestie via het zig-zag pad naar beneden. Dat is een aanslag op je kuiten en tenen. Je voet drukt namelijk tegen je schoenneus. De linkervoet voelt niet lekker aan en na het uittrekken van schoen en sok blijkt 1 teennagel aardig blauw te zijn. Maar dit was het wel waard. Overigens deed Kees dit in 3,5 uur. Al met al een inspannend dagje. Hetty had zich uitstekend vermaakt op de camping met lezen en handwerken en gewoon lekker om je heen kijken.

De avond was maar kort. Voldaan van de mooie wandelingen lagen we vroeg op bed. Fut om het dagboek bij te werken was er niet meer.