Vrijdag 5 juni White Pocket Tour

We moeten Zion NP helaas alweer verlaten. Route 9 behoort tot 1 van de mooiste scenic routes, dus het is nog volop genieten. Zonnetje erbij, mooie luchten en prachtig licht op de bergen. Hier komt de tunnelpas van pas want deze tunnel kan je met je RV alleen maar door als je in het midden rijdt. Dus wordt de weg voor je vrij gemaakt en kan je zonder tegenliggers er door heen. Aan de andere kant zetten we de RV aan de kant voor een koffiestop.

Daarna moeten we toch wel vaart maken want om 13:00 u moeten we ons melden voor een foto-tour naar White Pocket. In Kanab doen we nog snel een boodschappenstop en dan nog een uurtje rijden om ergens in de middle-of-nowhere te stoppen bij Paria Outpost. We maken ons een beetje zorgen over het weer. De zon heeft namelijk plaatsgemaakt voor wolken en onweersbuien. Als wij om 12:30 het erf opdraaien barst de bui los.

De uitbaters Steve en Susan stellen ons gerust: het kan een paar mijl verder op mooi weer zijn. We besluiten om maar toch te gaan, maar hopen dat het weer de 175 dollar p.p. niet verziekt. Onze chauffeur en gids is de gepensioneerde cowboy-duiker-fotograaf Micheal. Twee vriendinnen uit Arizona maken het gezelschap compleet. Hemelsbreed is de White Pocket maar 12 mile van de ranch vandaan, maar aangezien er een canyon tussen zit moeten we een tour maken van 2 uur. Niet over asfalt maar eerst 1 uur over een unpaved road (die wel onderhouden wordt) en dan nog door een zandspoor. Nog maar net op de trail zien we al een auto gestrand. De regen heeft z'n werk gedaan en een snelstromend beekje loopt dwars over de weg (flash flood). Alleen met een terrein auto kom je er door heen. Voor onze auto een makkie. Terwijl we naast ons het water hard zien stromen schijnt de zon alweer volop. Het weer kan inderdaad hier ook snel veranderen. Halverwege het zandpad stoppen we om foto's te maken van de vele bloeiende cactussen. Het is een relatief nat voorjaar geweest waardoor er nu veel bloeiende planten te zien zijn in de dessert.

Om 3 uur zijn we waar we voor kwamen: de White Pocket. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi dat de foto's maar het verhaal moeten vertellen.

3 uur zijn we actief met de camera in dit compacte gebied (geschat op 1 km2). De luchten veranderen continue door de onweersbuien die om ons heen gaan. Zelf houden we het droog. Het lukt helaas niet om de bliksem op de foto te krijgen, maar een kleine slang laat zich wel fotograferen. Wat is dit onwijs mooi. Vanwege de buien wilde Michael niet te laat terug en voor het donker thuis zijn. Normaal gesproken zouden we de sunset ter plekke meemaken maar wetende dat onze dirt road ligt waar we ook de onweersbuien steeds zien, wil hij het risico niet nemen om in het donker te rijden. Het zandpad uit ging goed, maar het leek wel of we nu veel harder door elkaar geschud werden dan op de heenweg. De gravelweg was in het begin nog goed berijdbaar, maar de laatste paar mijl werd de weg steeds slechter. Het water had veel de weggespoeld en door het vakmanschap van onze chauffeur lukte het om alle obstakels te nemen(rotsblokken, takken en veel kuilen ). Totdat we bijna bij de hoofdweg waren. Het water had over de volle breedte van de weg een geul geslagen van zeker 30 cm diep en een meter breed. Moeten we dan toch terug en omrijden (150 mile !!) of gaan lopen?

Alle passagiers stappen uit (om in ieder geval foto's te nemen) en Micheal schat z'n kansen in en weet de wagen er doorheen te trekken. Ongelooflijk wat water in een enkel uurtje met een weg kan doen.

Thuis gekomen hoorden we dat men ongerust was geweest of de terreinwagen het wel zou redden. Omdat we vroeger terug waren kregen we nog $25 p.p. terug. Met wat we die middag en avond allemaal beleefd hadden waren we eerder zelf bereid geweest het dubbele bij te leggen.

We hoefden na afloop niet op zoek naar een camping want we konden gewoon op het erf blijven overnachten. Wel zo makkelijk.

.