We moeten Zion NP helaas alweer
verlaten. Route 9 behoort tot 1 van de mooiste scenic routes, dus
het is nog volop genieten. Zonnetje erbij, mooie luchten en prachtig
licht op de bergen. Hier komt de tunnelpas van pas want deze tunnel
kan je met je RV alleen maar door als je in het midden rijdt. Dus
wordt de weg voor je vrij gemaakt en kan je zonder tegenliggers er
door heen. Aan de andere kant zetten we de RV aan de kant voor een
koffiestop.
Daarna moeten we toch wel vaart maken want om 13:00 u moeten we ons melden voor een foto-tour naar White Pocket. In Kanab doen we nog snel een boodschappenstop en dan nog een uurtje rijden om ergens in de middle-of-nowhere te stoppen bij Paria Outpost. We maken ons een beetje zorgen over het weer. De zon heeft namelijk plaatsgemaakt voor wolken en onweersbuien. Als wij om 12:30 het erf opdraaien barst de bui los.
Daarna moeten we toch wel vaart maken want om 13:00 u moeten we ons melden voor een foto-tour naar White Pocket. In Kanab doen we nog snel een boodschappenstop en dan nog een uurtje rijden om ergens in de middle-of-nowhere te stoppen bij Paria Outpost. We maken ons een beetje zorgen over het weer. De zon heeft namelijk plaatsgemaakt voor wolken en onweersbuien. Als wij om 12:30 het erf opdraaien barst de bui los.
De uitbaters Steve en Susan stellen ons
gerust: het kan een paar mijl verder op mooi weer zijn. We besluiten
om maar toch te gaan, maar hopen dat het weer de 175 dollar p.p. niet
verziekt. Onze chauffeur en gids is de gepensioneerde
cowboy-duiker-fotograaf Micheal. Twee vriendinnen uit Arizona maken
het gezelschap compleet. Hemelsbreed is de White Pocket maar 12 mile
van de ranch vandaan, maar aangezien er een canyon tussen zit moeten
we een tour maken van 2 uur. Niet over asfalt maar eerst 1 uur over
een unpaved road (die wel onderhouden wordt) en dan nog door een
zandspoor. Nog maar net op de trail zien we al een auto gestrand. De
regen heeft z'n werk gedaan en een snelstromend beekje loopt dwars
over de weg (flash flood). Alleen met een terrein auto kom je er
door heen. Voor onze auto een makkie. Terwijl we naast ons het water
hard zien stromen schijnt de zon alweer volop. Het weer kan inderdaad
hier ook snel veranderen. Halverwege het zandpad stoppen we om
foto's te maken van de vele bloeiende cactussen. Het is een relatief
nat voorjaar geweest waardoor er nu veel bloeiende planten te zien
zijn in de dessert.
Om 3 uur zijn we waar we voor kwamen:
de White Pocket. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi dat de foto's maar
het verhaal moeten vertellen.
3 uur zijn we actief met de camera in
dit compacte gebied (geschat op 1 km2). De luchten veranderen
continue door de onweersbuien die om ons heen gaan. Zelf houden we
het droog. Het lukt helaas niet om de bliksem op de foto te krijgen,
maar een kleine slang laat zich wel fotograferen. Wat is dit onwijs
mooi. Vanwege de buien wilde Michael niet te laat terug en voor het
donker thuis zijn. Normaal gesproken zouden we de sunset ter plekke
meemaken maar wetende dat onze dirt road ligt waar we ook de
onweersbuien steeds zien, wil hij het risico niet nemen om in het
donker te rijden. Het zandpad uit ging goed, maar het leek wel of we
nu veel harder door elkaar geschud werden dan op de heenweg. De
gravelweg was in het begin nog goed berijdbaar, maar de laatste paar
mijl werd de weg steeds slechter. Het water had veel de weggespoeld
en door het vakmanschap van onze chauffeur lukte het om alle
obstakels te nemen(rotsblokken, takken en veel kuilen ). Totdat we
bijna bij de hoofdweg waren. Het water had over de volle breedte van
de weg een geul geslagen van zeker 30 cm diep en een meter breed.
Moeten we dan toch terug en omrijden (150 mile !!) of gaan lopen?
Alle passagiers stappen uit (om in
ieder geval foto's te nemen) en Micheal schat z'n kansen in en weet
de wagen er doorheen te trekken. Ongelooflijk wat water in een
enkel uurtje met een weg kan doen.
Thuis gekomen hoorden we dat men ongerust was geweest of de terreinwagen het wel zou redden. Omdat we vroeger terug waren kregen we nog $25 p.p. terug. Met wat we die middag en avond allemaal beleefd hadden waren we eerder zelf bereid geweest het dubbele bij te leggen.
Thuis gekomen hoorden we dat men ongerust was geweest of de terreinwagen het wel zou redden. Omdat we vroeger terug waren kregen we nog $25 p.p. terug. Met wat we die middag en avond allemaal beleefd hadden waren we eerder zelf bereid geweest het dubbele bij te leggen.
We hoefden na afloop niet op zoek naar
een camping want we konden gewoon op het erf blijven overnachten. Wel
zo makkelijk.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten